Liefste dagboek

Ik schrijf geen dagboeken, ik ben geen vijftien meer. Anders zou er dit staan:

Maandag 7 januari, verloren maandag

De eerste maandag na Driekoningen is een verloren dag. In vroegere tijden werd die maandag niet gewerkt. Ambtenaren kregen een borrel en een goedkoop vleesbroodje van de baas. Wie zegt dat tradities verdwijnen, krijgt de zwarte piet toegespeeld.
Een verloren dag is een dag waarop je in niets gelooft.
Vanaf vandaag gaan kerstballen en slingers weer zomerslapen in dozen. Etalages kleden zich uit, naakte dennen blokkeren als daklozen het voetpad. Het grijs van de dag schuift in het zwart van de nacht schuift in het grijs van de dag. Vijftig tinten, zelfs dat boek is beter.
Mijn huid schilfert, de dermatoloog heeft tijd in juli, de zevende maand van het jaar.
Het is onrustig wachten op een dokter die niet komt om te kijken naar een ziekte die je niet ziet.
Het schrale avondmaal: een worst gemengd gehakt in een platte koek, een appel in een bol gezwollen deeg.
We kijken naar ‘Voor ik het vergeet’, een realityshow over mensen die niet meer weten wie ze ooit waren. Emo-tv schuurt tegen de grenzen van wat ik kan hebben. Als een voyeur kijk ik schaamteloos in het intieme leven van wie dat niet beseft, er niet heeft om gevraagd.
Morgen wordt er weer in iets geloofd.

Dinsdag 8 januari

Elvis Aaron Presley zou vandaag vierentachtig worden, mocht hij enige spaarzaamheid hebben betracht in zijn omgang met hamburgers en farmaceutica. David Robert Jones, Bowie voor vrienden en fans, kon vandaag tweeënzeventig kaarsjes uitblazen. Ground Control en Major Tom verbraken  helaas vroegtijdig de verbinding. Let’s Dance op deze dubbele verjaardag, op honderdzesenvijftig  Elvis- en Bowieplaatjes, alle Hounddogs nog aan toe.

Woensdag 9 januari

Velcro is de combinatie van de Franse woorden velours en crochet. De klittenband werd bedacht door een Zwitser, Georges De Mestral. Ik moest vanmorgen aan hem denken. Volgens mij moet hij het nog moeilijker dan ik hebben gehad om over zijn buik heen de schoenveters te knopen. Alvast hij  vond er iets op.
Op de loopband luisterde ik naar de ‘De wereld van Sofie’. Het ging over influencers, lui die via een blog of vlog het koopgedrag van volgers beïnvloeden en zich daarvoor laten betalen. Ik voelde me niet aangesproken.
“Het komt als je het niet verwacht en er is niets tegen te doen.”: deze diepgaande poëtische spitsvondigheid werd bedacht door de door mij zeer bewonderde Rick De Leeuw, toen hij nog een Tröckener Keckje was. Zo komt ook de controlearts des avonds. We zaten wat en praatten wat. Hij leek niet echt te genieten van zijn job. Dat gevoel herkende ik.

Donderdag 10 januari

Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. ‘Vlaams Belang in zee met Dries Van Langenhove’, kopt het nieuws. Strak plan: een tijdje laten meedrijven in de plastic soep. Boyan Slat werkt eraan. #Opkuisen.
Gelukkig zorgt de jonge medemens, de toekomst, voor het goede nieuws van de dag en voor de planeet. School’ s Out! Met drieduizend lieten ze de schoolbanken leeg om actie te voeren voor het klimaat. Iemand moet het doen. Dat is toch spijbelen? “We waren met vijfenzeventigduizend en niemand hoorde ons. Nu wel!” Een kus van de juffrouw. Go, go, go girls and boys.

Vrijdag 11 januari

Revenge is a dish best served cold.
Mijn medisch ondersteuningsteam adviseert: schrijf het uit je lijf.
‘Payback Time’, een Shakespeareske, kiemt in mijn hoofd. Een drama in drie bedrijven, waarin adviseurs de nieuwe koning als gieren omcirkelen in de schimmige catacomben van de macht. Zij misleiden de vorst met bedrieglijk gefluister en sluipen schimmig door de nachtelijke gangen, gewapend met scherp gewette messen om hun tegenstanders onverhoeds in de rug te treffen.
Blijft het volk ontevreden, zij kunnen het niet helpen. Hen treft geen schuld.
Nooit Verantwoordelijkheid Accepteren. Dat is zo hard eenentwintigste eeuw.

Winter is niets meer dan een verpozing tussen twee zomers.