Op zoek naar Schoonheid

Some guys have all the luck.
Het leven is een eeuwige zoektocht naar Schoonheid en Troost. Het is kunst de rozijnen te vinden in de oeverloze brij van trivia en weetjes op het wereldwijde web. Soms zit het mee. Zo stootte ik laatst pardoes op een Open Call.
‘Gewoon Oproep is ook niet verkeerd,’ bromde ik eerst nog.
De taalliefhebber in mij voelt zich alsmaar vaker als die stier in de arena, omringd door rode lappen en zigzaggende matadors. Op mijn leeftijd mag ik graag balorig worden over dingen die er verder op geen enkele manier toe doen, zoals het bovenmatig gebruik van Engelse termen waarvoor een perfect Nederlands alternatief bestaat.
Sommige jongens hebben alle geluk dus, zoiets.

Dit geheel terzijde.
Voornoemde oproep werd gelanceerd door Creatief Schrijven VZW, een platform voor lieden zoals ik, die het prettig vinden de kronkels van hun gedachten op min of meer deugdelijke wijze met de wereld te delen teneinde het bestaan van de medemens luttele ogenblikken op te vrolijken. De bede richtte zich tot bloggers en, in samenwerking met BREEDBEELD, adepten van de fotografie. Men zocht medewerkers om de World Choir Games te illustreren met woord en beeld.

De World Choir Games zijn voor het zangkoor wat de Olympische Spelen zijn voor zwemmer, kruisboogschutter of gewichtheffer. Het hoogtepunt van de carrière. De uitgelezen gelegenheid om het eigen kunnen te meten met gelijkgestemden uit alle hoeken van de wereld. Dé kans om een keer zelf voor het voetlicht te acteren. Het lot van de koorzanger is de achtergrond. Tenzij in een Griekse tragedie, krijgt hij zelden de hoofdrol toebedeeld. Die is heden ten dage weggelegd voor sporters of soapacteurs, clowns in praatprogramma’s en parlementen of aandachtzoekers op de socials.
Games en Spelen varen onder identieke vlag. Deelnemen is belangrijker dan winnen, al zal ook hier de winnaar het allemáál nemen. Ook bij deze wedstrijd hoort een vlam, is de bezetting internationaal en wordt het concours om de zoveel jaar in een ander continent georganiseerd. De vorige Games vonden in 2018 plaats in Zuid-Afrika – meer dan zevenhonderd deelnemers – de volgende gaan door in Zuid-Korea. En die van dit jaar binnenkort in Antwerpen en Gent.

Is de schrijver nu plots ook een zanger?
Geen paniek. Van stemvork of partituur begrijp ik evenveel als van de kronkels in het brein van Bart De Pauw. Een tijdlang leefde ik in de overtuiging dat diep in mij een rockster woonde, met een stem van schuurpapier en een charisma dat gletsjers doet smelten. Gelukkig brengen jaren inzicht met zich mee. Tegenwoordig verhef ik mijn stem zelfs niet onder de masserende stralen van de douche. De buurt kreunt nu al onder de aanhoudende lawaaivervuiling. Bladblazers brullen, grasmaaiers ronken en haagscharen razen, frequenter dan de gemiddelde puber aan seks denkt.
De Open Call stelde geen hoge eisen. Om een bijdrage te leveren aan dit Hoogfeest van het Zangkoor was kennis van muziek geen vereiste. Men vroeg een weinig tijd en veel goesting. Wie zich geroepen voelde, mocht een kandidatuur indienen.

De Schrijverij behoorde tot de selecte groep der uitverkorenen. Literaire doorbraak, hoor ik u denken, eeuwige roem, exuberante verloning, dat brood is gebakken, het bed gespreid. Niets van dat alles. Een ware minnaar van Schone Kunsten maalt niet om ordinair materieel gewin. Hij weet zich al voldoende beloond met een gratis toegangsticket, enige waardering en een inwijding in andere individuele expressievormen van individuele emoties.
Vorig weekend ontmoetten bloggers en fotografen elkaar. Wederom erken ik ootmoedig, ook van de wereld van het lichtbeeld at ik kaas, vlees noch vis. Foto’s worden geshopt, dat wist ik, maar de enige mij bekende lens is de contactlens en in mijn beleving gaat enkel de koffie door een filter. Er schijnen massaal veel pixels te bestaan, maar persoonlijk ken ik er niet een en van sluitertijd, groothoek of breedbeeld begrijp ik geen jota.

Wel kan ik mooi onderscheiden van lelijk. Warm van koud. Emotie van oppervlakkig. Een wereld openbaarde zich voor me toen de portfolio’s openlagen. Ik kreeg inkijk in de mens achter de lens. Zag hoe een man of vrouw achter de camera wikt en weegt, kijkt en kadert, schippert tussen kleur of zwartwit, focus of suggestie. Ik vertrok rijker dan ik was gekomen.
Het is zondermeer ontroerend te zien hoe bevlogen de liefhebber, of hij of zij schilder is of zanger, fotograaf, pottenbakker of meubelmaker, tracht naar Schoonheid in de wirwar van het bestaan, zoekt naar de bloem op de belt, de zilveren rand rond de donderwolk.
Tot zover woord en beeld. Tijd voor klank.
Let the Games begin.
Laat de Spelen aanvangen.

https://www.wcg2021.be/