Nooit Vergeten

            Vorige week schreef ik een stukje over een meneer die een uitroepteken zette achter zijn carrière. Vanwege beginnende Alzheimer, dat weet hij nog, zette ik er schalks bij. Ik weet dat nog.

            En nu dit. Karma, het kan niet anders.
            Het vocht is uit de pot. Op de bodem van de pan een pulp van plat gekookte groenten. Fijn versnipperde uien, netjes in brunoise gesneden prei, selder en wortelen en talloze kleine gehaktballetjes vormen een ondoorzichtige brij, als de hoofdstraat van een dorp na de doortocht van een orkaan. Stomweg vergeten het vuur uit te draaien.
            Exact zoals mijn moeder zoveel jaar geleden. Ze was wel wat ouder toen dan ik vandaag, maar toch. Meteen trokken we destijds met de ganse familie in conclaaf om een oplossing te zoeken voor een probleem dat niet langer houdbaar was.
            Ik smeek u, geen woord hierover aan mijn kinderen. Ik mag dan misschien wel al langer een probleem zijn, voor die oplossing ben ik nog niet klaar.

            Het overkomt me vaker, de laatste tijd.
            Ik vergeet de lichten uit te doen. Ik zie gezichten maar kom niet op de namen die erbij horen. Ik vertel een verhaal en weet halfweg niet meer waar het naartoe gaat. Staan er meer dan drie artikels op de boodschappenlijst, ik krijg hem niet meer uit mijn hoofd geleerd.
            Het kleine vergeten is begonnen, aan de einder ligt het grote op de loer.

            Soms zie ik een visioen van mijn toekomst. Als een hersenloze kip scharrel ik door een doolhof van gele en roze post-its in mijn huis. TV, kleeft er op een afstandsbediening. Vuilnisbak, staat op de trommel waarin ik mijn klein volkoren wil opbergen. Een briefje wijst me naar de koffiezet, ik weet alleen niet waar de koffie staat. Dat dit hier de vaatwas is, lees ik, waarvoor al die knopjes dienen staat er niet bij. Een ei hoort in een eiskast, logisch. Maar wat is in ’s hemelsnaam een microgolf? Een warm jasje voor een baby? Wat moet ik met een baby?
            Dat beeld maakt me bang.
            Konden we maar al die kennis en wetenschap, die enorme voorraad aan wijsheid en ervaring opgedaan tijdens dat lange leven, bewaren in de opbergkast van ons geheugen, op elke lade een roze of geel etiket, zodat we tot het einde van onze dagen altijd zouden vinden wat we nodig hadden.

            Toen keek ik naar Godvergeten, die serie over mensen die niet vergeten kunnen. Ook al willen ze zo graag. Anders dan ik onthouden zij. Alles, tot in het kleinste detail. Als kind mismeesterd. Gebruikt en vernederd door paters, priesters en broeders, gezanten van de heer op aarde, machthebbers die zich beschermd wisten door pij en status en een kerkelijke overheid die in naam van de heer al die vunzige strapatsen oogluikend door de vingers liet glippen. Een eindeloze stoet gekneusden en gekwetsten, slachtoffers, maar ook moeders en vaders, broers en zussen van kinderen die nooit volwassen zijn geworden. Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld, hamerde het elke dag in die eenzame jongens- en meisjeshoofden. De ene raakte er overheen, de ander ging eronderdoor.

            Mijn geloof verdampte in de tijd van mijn Plechtige Communie, na een smeekbede aan de heer. Hij aanhoorde me niet. Ik vroeg hem mijn lot tot op de dag van het laatste oordeel te verbinden aan dat van de mooie Suzanne met de reebruine ogen. Zijn wegkijken deed pijn. Hij en ik, we gingen uit elkaar. Geen Suzanne, dan ook geen liefde voor god. Vandaag breekt nood wet. Nog één keer wil ik het erop wagen. Op mijn blote knieën:

            Heer
            Ik smeek u om een teken van uw liefde en uw goedertierenheid
            Voor u een klein mirakel, voor ons een groot gebaar
            U leerde ons blinden weer te laten zien, doven weer te laten horen
            U leerde ons harten transplanteren, tanden implanteren, organen te doneren en van geslachtelijkheid changeren
            Wil nu dan alsjeblieft ook met onze hersenen jongleren en onze geheugens manipuleren
            Neem weg bij de ene wat hij in overdaad heeft en schenk het aan de ander die te weinig heeft.
            Opdat wij in onze hoofden weer rust zouden vinden.
            Opdat zij die u destijds in de steek liet, zouden kunnen vergeten.
            En opdat ik weer wat beter kan onthouden.