Tik. Tik. Tik.
Soms vraag ik me af of het niet beter is er gewoon de brui aan te geven. De dop op de pen te schroeven en iets anders te gaan doen. Leeuwentemmer of zo. Professioneel snookerspeler, daar valt vast meer geld mee te verdienen. De politiek in, kan ook. Je hoeft daarvoor niet veel te kunnen, relaties, daarop komt het aan. Netwerken. Lief lachen naar de partijvoorzitter, voor je het zelf doorhebt ben je Minister van Mobiliteit en Brusselse Rand, een volgende legislatuur krijg je Onderwijs en Dierenwelzijn, de keer daarop Begroting. Kennis van zaken heb je daarvoor niet vandoen. En vind je het niet leuk, dan word je gewoon burgemeester.
Voetbalanalist, heb ik ook altijd al willen doen. Of professor Kerkelijk Recht, en dan drie keer per week in Terzake en De Afspraak. Eindelijk beroemd!
Tik. Tik. Tik.
Het is niet dat ik het beu ben, er is alleen in het leven nog zoveel dat ik nog nooit gedaan heb. Koorddansen, diepzeeduiken, ballonvaren, gebouwen ontwerpen, allemaal nooit gedaan. Intussen verglijdt de tijd en klimmen de jaren. Jongeren staan op de tram spontaan hun zitplaats aan me af, mijn eigen kinderen noemen me steeds vaker bompa. En dan lachen ze.
Doe maar een beetje rustig, zegt de dokter. Zo rimpelloos mogelijk leven, dan breekt het lijntje niet. Wat heb je aan een lange lijn als geen vis bijten wil?
Doe niet te gek en elke dag op tijd naar bed. Drink eens vaker een gemberthee of kamille. Snoep verstandig, eet een appel. Maak je niet zo druk om die duizend bommen en granaten op het nieuws elke dag, je verandert er niets of niemand mee en het is dodelijk voor je hart. Mijd die sloten koffie in de ochtend, denk aan je bloeddruk. Wees zuinig met de drank. Bij gelegenheid af en toe een druppel, dat kan nog, twee is al veel en denk erom, niet elke zon die opkomt is een gelegenheid.
Tabak of andere kruiden zijn natuurlijk helemaal taboe.
Tik. Tik. Tik.
Nu moet ik denken aan mijn vader. Precies vandaag zou hij 93 geworden zijn. Hij begon te roken op zijn veertiende en stopte ermee op zijn sterfbed. Zijn leven lang pafte hij als een Turk, mag je dat nog zo zeggen vandaag de dag, of is dat etnisch profileren?
Naar eigen zeggen leefde hij voor twee, mijn vader. Overdag voor de plicht, in de nacht voor zijn plezier. Hij smikkelde gulzig van elk gerecht dat de Grote Kok van Het Leven hem voorschotelde. Hij heeft gezongen en gevochten, gelachen en gehuild, liefgehad en liefdes verloren. Goede vrienden was mijn vader met lui als Johnny Walker en die Groene engel St Michel, ongefilterd. Hij kende meer kroegen dan kantoren, meed verleiding noch avontuur en betaalde nadien de rekening met zijn verbrande gat op de blaren.
Kalm, Rustig, Gezond kwamen in zijn woordenboek niet voor. Toch werd hij 81, en vief en vinnig tot het eind, vittend op de vriendelijke verpleegster omdat hij zijn laatste soep niet heet genoeg vond.
Ja ja, mijn vader was me er eentje, een boek zou ik over hem kunnen schrijven.
Tik. Tik. Tik.
Nu we het daar toch over hebben, dat laatste heb ik intussen afgevinkt. Het werk is klaar, min of meer. Niet over mijn vader gaat het, al hangt zijn schaduw er wel overheen. Een hilarisch en weemoedig verhaal is het geworden, een genot voor de lezer, je begint erin en je kan niet meer ophouden, bestsellermateriaal dat schreeuwt om te worden verfilmd. Enfin, zo denk ik erover. Mensen die het weten kunnen hebben het gewikt, gewogen en met handgeklap ontvangen. Hun oordeel is meer waard. Rest me alleen nog een ondernemende ziel te vinden die het drukken wil, inbinden en slijten aan de lezer.
Wie zich geroepen voelt, u weet me wonen. Intussen ga ik door. Maar waarmee?
Mijn vader overigens begon zelf ooit ook een boek. Over zichzelf, dat spreekt, zo was hij dan ook weer wel. Tweehonderdzestig pagina’s had hij klaar, die heeft hij dan versnipperd. Of verbrand. Of er tabak in gedraaid en opgerookt. Want ook zo was mijn vader: hij begon aan vele dingen maar bracht daarvan slechts weinige tot een einde. Drie keer begon hij aan een huwelijk, twaalf ambachten verrichte hij, zijn bed stond op meer plekken dan dat van u en mij tezamen. Altijd was mijn vader onderweg. Welke onrust hem dreef, ik heb er tot het einde van mijn dagen het raden naar. De tijden waren anders toen, een man deed wat hij vond dat hij te doen had, hij hoefde dat niet aan zijn kinderen uit te leggen.
Het zou kunnen, denk ik soms, dat ik dichter bij de boom gevallen ben dan ik mijn leven lang aan mezelf heb willen toegeven.
Bakker, misschien is dat wel iets. En dan elke dag mijn eigen zoete broodjes.
Tik. Tik. Tik.
Sprekershoek 