Schietgebedje voor de schoolmeester

          

               ‘Iedereen is het er nu wel over eens, het niveau van ons onderwijs ligt lager dan de lat voor hoogspringen in de kleuterschool’, hoorde ik. Aanleiding was een onderzoek naar de kennis van wiskunde en ICT bij twaalfjarigen.
Iedereen? Ik niet. Al ben ik natuurlijk niet iedereen.
               “Een avond waarop iedereen het eens is, is een verloren avond” stelde Albert Einstein. Albert en ik, één strijd. Het is een noodlottige speling van de tijd en een drama voor de mensheid dat uitzonderlijke geesten als de onze elkaar nooit hebben ontmoet. De wereld zou er vandaag helemaal anders hebben uitgezien en in geen enkel opzicht gelijken op het zootje dat al die doorgeleerde bollebozen ervan hebben gemaakt.

               Ik moest denken aan een collega van destijds. Je kon er gif op innemen. Naderde de dag van het eerste rapport, ongeveer begin oktober, dan zakte zijn hoofd tussen zijn schouders. Beide handen had hij nodig om het te ondersteunen: ‘Die mannen lijken helemaal niks te hebben geleerd in de Lagere School. Neen. De leerlingen van vorig jaar, die waren stukken beter.’
Elk jaar opnieuw. Veertig jaar na elkaar.
De gedachte dat de zwakken van gisteren de sterken van vandaag geworden waren en dat dus ook de dommen van vandaag de slimmen van morgen zouden zijn, bood hem geen troost. Ik probeerde nog te nuanceren, citeerde Socrates over de jeugd van tegenwoordig in de oudheid. Vruchteloos evenwel. Geloof mij op mijn woord, de leerkrachten Metaalbewerking die ik in mijn leven heb ontmoet, hechten weinig waarde aan de aforismen van een Grieks filosoof.

               Bij algemeen gejammer en geweeklaag over het onderwijs gaan bij mij vanzelf alle sirenes loeien. Meteen heeft iedereen een mening klaar. Gisteren nog was iedereen viroloog en na de zomer wordt Iedereen coach van het vaderlands voetbalelftal, vandaag is iedereen onderwijsdeskundige. Want wie ooit al eens bij de bakker over de stoep kwam, weet natuurlijk hoe je het beste brood bakt. Wie bij Ikea op een regenachtige zondag een kötbullar door de keel wrong, kan zo de meubelmakerij in. Al laat zich daar de belabberde kwaliteit van het wiskundeonderwijs wel degelijk gevoelen, altijd is er wel een vijs te weinig of te veel.
               Je merkt het vaak niet en soms valt het ook moeilijk te geloven, maar iedereen versleet weleens op de schoolbanken een stuk textiel.  En dus weet iedereen hoe dat moet, school maken. Pedagogen, experts, journalisten, politici, bakkers, gehaktballendraaiers bij Ikea, houtbewerkers en wie dan ook buitelen als gekken over elkaar om de wereld te verrijken met hun mening. Hoe hoger de leeftijd, hoe schriller de klaagzang.

               De oplossing voor het probleem is simpeler dan het wereldbeeld van Tom Van Grieken.
             Stap één: De lat moet hoger. Stel eisen. Ram hem erin, die leerstof. Meer dril, net als toen. Ordnung und Disziplin muss sein. Sofort! Wie denkt dat school ook leuk mag zijn, dwaalt. Het leven is geen speelplein en de school al helemaal niet. Kind kan je altijd nog zijn in je vrije tijd, tussen scouts, balletschool en pianoles in.
               Stap twee: red de leraar. De arme duts. Hij heeft het zo moeilijk. Hij moet zoveel en krijgt daarvoor zo weinig terug.
Verminder zijn takenpakket en vermeerder zijn loon.
Verlos hem Heer, van jaarplan, lesvoorbereiding en Smartschool.
Bevrijd hem van dat vermoeiende speelplaatstoezicht, van bijscholing en personeelsvergadering, bemoeizuchtige directies en pesterige doorlichters.
Verlos hem van vervelende ouders. Zorg dat die zich weer helemaal richten op hun kerntaak: belastingen dokken om de wedde van de leerkracht te garanderen en zich verder onthouden van elke bemoeienis met het wel en wee van hun in onnadenkende wellust verwekte vlees en bloed.

               En nu u toch met ruwe bezem de Augiasstal reinigt, Heer, veegt u meteen ook al die vervelende kinderen onder de mat.
Met hun taalachterstand, dyslexie en ontelbare leermoeilijkheden
hun karakterstoornissen, Gilles de la Tourette en borderline
hun schaar-steen-papiertherapie, agressiebeheersing en gendertwijfels
hun lege brooddozen, slonzige turnpakjes en ongewettigde afwezigheden
hun onderontwikkelde prefrontale cortex en beperkte fantasie
hun kinderachtige speelsheid en onachtzaamheid
hun co-ouderschap, twee thuisadressen en oudercontacten met vier of meer vaders en moeders
hun angst voor het klimaat, de oorlog en het leven.

Laten we het kind in het kind negeren.
Tot meerdere eer en glorie van het niveau in wiskunde en ICT.