Beste Covid

U kent mij niet. Daarvoor prijs ik mij gelukkig. Met uw permissie wil ik dat graag zo houden. Dank u wel.
Ook ik ken u niet echt, al hoor ik dagelijks veel over u praten. Meer dan ik leuk vind, geef ik toe, en weinig fraais bovendien. U doet me denken aan die Sniper uit die documentaire op televisie. Niemand weet wie u bent. U verplaatst zich ongezien en geruisloos. Iedereen is prooi, niemand veilig, uw methode stoelt op blinde willekeur. Voor je beseft dat je getroffen bent, bent u al verderop aan de slag. Traceerbare sporen laat u nauwelijks na. Kortom, u zaait koud en kil terreur.
Hoe ziekelijk ook, u kiende dit perverse plan uit tot in de meest minuscule finesses. De uitvoering verloopt vlekkeloos. Wederom proficiat.
Het werkt.
Het doet pijn.

Wij noemen u het. Net als bij de engelen valt uw sekse moeilijk te bepalen. Uw bloeddorstige moordlust doet neigen naar een hij. De slinksheid en het geduld van uw onderneming suggereren eerder een zij. Intussen, beste het, tollen onze hoofden van de vragen. Wat drijft u? Welke doelen streeft u na? Hoelang denkt u nog te blijven? Wanneer is het genoeg? Voor ons, nietige mens, bent u een enigma.
Ik laat me vertellen dat u vanuit het verre Oosten het continent kwam ingevlogen. Chique, niet iedereen kan zich die reis permitteren. Dat verklaart misschien die langdurige omzichtigheid waarmee wij u behandelden. Wij begroetten u halfslachtig, god ja, het zal zo’n vaart niet lopen. Het valt wel mee. Andere gelukzoekers genieten minder compassie. Het mag gezegd, sneller dan het licht verwierf u zich in onze maatschappij een plek. Onze bewindslui talmden, legden u zo min mogelijk in de weg. Hoe kreeg u hen zover? Zieken en gezondheidswerkers liet men in de steek, offers op het altaar van de economie. Ach, een rondje applaus, een kaars voor het raam, het maakt veel goed. Al knipperden alle lichten rood, driftig marcheerden wij door, op weg naar school en werkplek, als een kudde naar de afgrond.
Uw verdienste. Opnieuw, oprechte felicitaties.

Wij praten echter over u in mineur.
U kleurt dit aflopende jaar met angst, paniek en wanhoop. Ongevraagd breekt u in onze levens in. U ontwricht, maakt ziek, doodt. U beroept zich daarbij niet op een hogere god. Integendeel, de oppermacht die met stuitend gemak oordeelt over leven en dood, bent u zelf. U hamert daarbij geen standbeelden van sokkels, plant geen vlaggen. Een kille sluipmoordenaar, meer bent u niet. Wij kijken als konijnen voor een lichtbak bewegingloos toe. Wie hooghartig en hardnekkig uw bestaan ontkent, penaliseert u zonder genade. Menig bezoeker van clandestiene partijtjes in shishabar of loft verwijst u naar het beademingsapparaat of de intensieve zorg, vooropgesteld dat daar nog een bed te vinden is. Scholen tovert u om tot broeihaarden. Kinderen, naïef en onschuldig, transporteren u onwetend tot bij hun verzwakte grootouders. Ook daar kent u geen mededogen.
Hoe geniet u daar eigenlijk van?

Beste Covid
Mag tussen deze vragen misschien een kleinigheidje over mijzelf?
Ik ben iemand van het halfvolle glas. Ik kijk graag door het donker van de buitenkant naar het warme licht vanbinnen. U raadt het! Ook in u ontdekte ik het goede. U bent een het met een missie. Een wijze meester uit het Oosten die ons attendeert op onze tekorten. Wax on, wax off, die kerel, met de looks van deze tijd. U leert ons een lesje. Ervaringsgericht, zonder verdere toelichting. Een goede verstaander en een half woord, toch? U bent die onderwijzer van weinig woorden en de harde hand.

Dus, wat heeft wij geleerd, hm?
Dat eendracht macht maakt. Hoe meer sprekers, hoe groter kakofonie. Al helemaal met die kakelende Ben ertussendoor. Hoe minder stemmen, hoe helderder de boodschap. Dat is één.
Twee. Een oefening in bescheidenheid. Niet elke individuele mening doet ertoe. Soms doen we er collectief beter aan onze persoonlijke opinie te bergen op een donkere plek, zelfs voor de zon niet toegankelijk.
Drie. Hou het simpel, niet moeilijk maken. Een paar belachelijke regeltjes. Een kind van de kleuterschool kent ze uit het hoofd.

Was je handen.
Houd afstand.
Beperk het aantal mensen dat je ziet.
Draag waar nodig een mondkapje.

Zoals mijn leraar Frans vroeger altijd placht te zeggen: ‘Moeilijk? Helemaal niet moeilijk. Zelfs heel gemakkelijk.’

Beste Covid
Uw boodschap is gehoord. Nu, hier en overal.
Daarom wil ik hierbij graag een bescheiden voorstel doen.
Stel, wij doen wat u ons opdraagt. Allemaal. Niet van harte maar omdat het moet. Voor onszelf en voor elkaar. Zolang het nodig is. Kunnen we dan afspreken dat u de planeet verlaat? Voor eeuwig en altijd?
Daarvoor een laatste keer: welgemeende dank!
U de hand schudden doe ik niet. Maskers af, open vizier. Ik vertrouw op uw woord.
En wens u hierbij alvast een behouden terugreis.