Welterusten, mijnheer de president

De president is boos.
Driftig als een kleuter met een rammelaar zwaait hij met zijn IPhone 12 Pro. Dikke vingers twitteren woedend hoofdletters de wereld in. FRAUDE, BEDROG, SCHANDE.
Hij wil niet uit zijn kamer maar mama Melania zegt dat het moet.  NEE. NEE. NEE. Kom op, buiten spelen, gezonde lucht zal je goed doen, ver weg van camera en LAMESTREAM-media. Naar het golfcourt, waar men de andere kant opkijkt als hij een balletje verlegt, of er eentje put met de handen. Daar, op eigen terrein, voelt hij tenminste nog wat respect. Met eerbied kijkt men er naar de oude, witte, rijke man, eigenaar van een wereldwijd zakenimperium en verdiensten zonder weerga voor het vaderland. Men knijpt een oogje toe en klopt hem na afloop op de schouders. Hij juicht: ‘IK BEN DE WINNAAR! DE ENIGE ECHTE!’
‘Het is waar,’ antwoorden zij. ‘De wereld zit vol bedriegers.’

Hij begrijpt het niet.
Heeft hij dan niet zijn stinkende best gedaan? Hij is van kop tot teen what you see is what you get. Hij zegt wat hij denkt en hij doet wat hij zegt. Een man uit een stuk. Zoals zijn vader het hem destijds heeft geleerd: ‘Er zijn twee soorten mensen op de wereld. Er zijn killers en er zijn losers.’ Hij is een killer. Kent geen twijfels, geeft nooit een falen toe. Ook dat rare Chinese virus schudde hij moeiteloos van zich af. Een killer wint, of sterft in het harnas. In de tegenstrever je meerdere erkennen staat gelijk aan onverdraaglijk en onherstelbaar gezichtsverlies.
Hij schrapte samenwerkingsverbanden en klimaatakkoorden, precies zoals hij had beloofd. Hij stopte de toevloed van inwijkelingen, zonder pardon, al moest hij daarvoor gezinnen uit elkaar rijten, kinderen scheiden van hun moeders. Hij diende het hogere goed. Hij bakkeleide met alle andere groten der aarde, alles voor dat ene doel: Make America Great Again.
En nu dit.
In de war, dat is hij. En velen met hem. Zeventig miljoen kiezers kunnen niet verkeerd zijn. Wij hier, op dat oude en vermoeide continent, zien dat anders. Wij herinneren ons nog 1933, bij de Oosterburen. Al lijken dat ook hier steeds meer mensen te vergeten.

Hij schudt het hoofd.
De waarheid onder ogen zien, kan hij niet. Dat niet zijn bestuur op het kapblok ligt, maar hijzelf. Zijn botte boertigheid, zijn plompe ongemanierdheid. De zelfvoldane blik en wapperende handjes. De stank van de eigen lof. Het schelden en het tieren, het aanhoudend puberaal kwetsen.
Hij ziet niet dat de mens in de straat op een dag genoeg krijgt van vuilbekkerij en ranzigheid, de buik vol heeft van zomaar schofferen en pikeren. Sleepy Sloppy Joe, Corrupt Hilary. Eerst is dat nieuw en leuk en oh my god wat durft hij allemaal maar na een tijdje weet de kiezer, er zit meer inhoud in een lege doos.
Niet zijn beleid heeft de verkiezing verloren, de dorst naar fatsoen heeft gewonnen.  

De president is boos.
Wij likkebaarden bij dit schouwspel. Kijken meewarig toe hoe het balorige kind weigert zijn speeltje af te geven. Heerlijk spektakel. Wij voelden hem allemaal, een week geleden, die zucht van opluchting. Een vlinder bewoog haar vleugels in de studio’s van CNN in Atlanta, Georgia, VS, en ontstak een tsunami van opwinding die alle stranden van de wereld overspoelde.
‘Hij gaat eraan,’ lachten wij, ‘die bullebak, de pestkop op de speelplaats met zijn grote muil en dat rare haar. Dat hij dat fake glimlachende ijskonijn van hem maar meeneemt. Het is voorbij.’

Wij zien de toekomst weer vrolijk tegemoet.
Opgeruimd staat netjes, ander en beter. Wie die ander is, of hoe hij denkt, het interesseert ons niet. Zijn mening over gendergelijkheid of Black Lives Matter, economie of migratie, ach, wat zou het. Binnen- of buitenlands beleid? Boeien!
Hij is the new kid. Bijna tachtig. Vriendelijk, zo op het eerste gezicht, met een minzame glimlach op de lippen. Chill. Misschien bezit hij niet het redenaarstalent van zijn vroegere baas, maar hij klinkt rustig, welopgevoed, spreekt wijze woorden, precies wat je van een president mag verwachten.

Wie van ons maalt om dat rare appendix aan die zegespeech?
God bless America and god bless our troops. Een extra bede voor de gewapende troepen. Misschien stuurt hij ze wel, zoals ontelbare illustere voorgangers deden, naar verre oorden. Nucleaire schepen richting Cuba, adviseurs naar Vietnam, vliegdekschepen naar Irak of Afghanistan en Special Forces naar Jemen of Syrië. Een invasie links, een bommentapijt rechts, ergens moet een demonstratie uit elkaar worden geranseld, hij doet maar, ons laat het onverschillig.
Als hij maar zijn manieren houdt en met twee woorden spreekt.