Huidspraak

Beste meester, beste klasgenoten

Mijn spreekbeurt van vandaag gaat over de huid.
Mensen hebben een huid. De mens is een pakje en zijn huid is het papier errond, zegt papa. Een mens bestaat uit beenderen en organen en water en bloed en onze huid houdt ons bij elkaar zodat het geen smeerboel wordt. Het is dan ook belangrijk dat de huid goed strak zit. Ze kan ook uitrekken, als een elastiek. Alles wat we in ons lichaam te veel hebben, schuift naar plekken waar de huid minder aanspant, zegt papa, zoals bij mama naar de poep. Hij zegt ook dat we er onder onze huid allemaal hetzelfde uitzien maar ik weet niet of dat waar is want je kan van de buitenkant niet zien wat er onder het papier zit. 

Dieren hebben ook een huid. Mensen zijn dieren, dat vergeten wij soms. Mensen hebben een velletje waarin je kan knijpen. Sommige dieren hebben een dikke vacht, zoals beren en wolven. Vogels hebben pluimen. Ik zal nu enkele foto’s laten zien. Dit is mijn mama. Haar huid is glad en heeft geen rimpels. Het is al een oude foto, zegt papa, maar mama zegt dat ze geen andere heeft. Dit is mijn papa. Hij heeft op zijn huid ook overal nog haar, ik vind dat wel een beetje vies. Dit is een wilde beer met een dikke bruine pels. Een wolf, ook met een pels, een baviaan met geen haar vanachter. Nu enkele vogels zoals een arend. Dit is een papegaai. De huid van kikkers en salamanders is heel dun. Slangen wisselen van huid, dat noemen ze vervellen. Ze laten hun vel onderweg achter. Dan zien ze er weer jong uit. Maar niet elk serpent vervelt, zegt papa, kijk maar naar oma. Oma is de mama van mama. Ik vroeg aan mama wat een serpent was en ze werd boos op papa. Toen werd papa weer boos op mij. Het is niet gemakkelijk in mijn vel te moeten zitten.

De huid is het grootste orgaan van de mens. Er zijn drie lagen, zoals bij lasagne: de opperhuid, de lederhuid en onderhuids weefsel. De opperhuid is normaal ongeveer 0,1 mm dik, dat is zo dun als een blad papier. Daarom zeggen ze soms ook een vel papier. Aan onze handen en voeten is de huid dikker, want op een vel kan je niet stappen. Als je onze huid zou openleggen, dan vult ze een vierkant van wel twee meter aan elke kant. Bij sommige grote mensen weegt de huid in totaal tien kilogram. Die mensen hebben dus een dik vel. Elke dag verliest een mens gemiddeld tien gram huidschilfers. Die kan je overal in huis terugvinden. Er komen nieuwe stukken voor in de plaats. Na vier weken zijn we helemaal nieuw. Mensen vervellen ook, zegt papa, maar ze worden er niet knapper door. Bij de meeste mensen is de huid zacht, zoals bijvoorbeeld bij baby’s. Maar oude mensen hebben een ruwe huid, daar kan je verf mee van planken schuren, zegt papa. Hoe voelt dat, vroeg ik en hij zei: voel zondag maar aan oma. Ik weet niet. Onze huid beschermt ons. Ze houdt gevaarlijke beestjes uit ons lichaam. Ze waarschuwt voor warmte en pijn. Ze houdt ons op de juiste temperatuur en door te zweten voert ze afvalstoffen uit ons lichaam. Een huid kan ook honger hebben, dan wil ze mama knuffelen, zegt papa.

Eigenlijk is onze huid het kostuum dat de natuur ons gegeven heeft. We kunnen niet wisselen, je kan moeilijk in de huid stappen van iemand anders. Spijtig, zegt papa, of ik zou mama eens in een nieuw jasje steken. Ik moet nog zeggen dat huiden ook worden gebruikt om kleren of dingen te maken, bontjassen of schoenen of handtassen van krokodil. Daar doen ze dieren voor dood, dus dat mag je nooit kopen. Als belangrijkste besluit kan ik dus zeggen dat de huid een heel belangrijk orgaan is voor de mens.
Heeft er nog iemand vragen? Dries?
Waarom mensen verschillende huidskleuren hebben? Dat weet ik niet. Het zijn de genen, zegt papa, maar ik weet niet wie degenen zijn. Ik wou het opzoeken maar papa zei: de kleur van het papier is niet belangrijk, wat telt is de inhoud van het pakje.
Dus dit was dan mijn spreekbeurt over de huid. Ik hoop dat jullie het leuk en leerzaam vonden. Papa denkt dat ik goede punten ga krijgen, maar ik wil het vel van de beer liever nog niet over de oren halen.

Dank u voor uw aandacht.