Me, Radja!

België bestaat bij de gratie van de Rode Duivels, spint men links en rechts. Een nieuw tornooi nadert en daarmee parend piekt de fierheid over dit bescheiden vorstendom aan de Noordzee. Elke vier jaar weer wapperen de vaandels, pers en publiek verlustigen zich in een voorspel van torenhoge verwachtingen en de verbeelding leidt naar een ongekend hoogtepunt. Helaas! Ervaring leert dat te grote opwinding niet zelden uitmondt in het vroegtijdig verlaten van het strijdperk.

Bij het opspannen van het verlangen naar deze hete zomer waren Roberto en Radja de speeltjes van dienst. Na de AA, de B&B en de CCC zijn nu ook R&R onlosmakelijk en voor de eeuwigheid gekoppeld. R1, de coach, wikte en woog en R2, de voetballer, lag eruit. Ongeloof, gehoon, geween en tandengeknars overspoelden de natie.

Het argument van de coach, tactische overwegingen, wordt door de elf miljoen andere bondscoaches brutaal afgeketst. Niks tactiek, dit is een persoonlijke afrekening! De Spanjaard kan onze Radja niet uitstaan! Hij heeft iets tegen tattoos en slechte manieren en Radja heeft die allebei! Dat hij daar dan voor uitkomt en het durft te zeggen!

Bij dit alles besloop mij een hoog been there gevoel. Vandaag klinkt dat bijna wonderlijk maar ook ik speelde ooit op een sleutelpositie in mijn team. Trainer na trainer plaatste me als basispion op het bord, soms als diepe spits, soms centrale verdediger en heel vaak als verdedigende middenvelder. In goede en slechte tijden bleef ik trouw aan mijn club. Ik droomde me het uitboljaar van Timmy Simons en zag me diep vanbinnen al staan blinken tijdens een ereronde en zelfs een galamatch, compleet met applausvervanging, spelen voor een uitverkocht stadion.

Teams kennen pieken en dalen. Bij de piek jubelt de kleedkamer, in het dal betaalt de oefenmeester het gelag. Groeiend ongenoegen bij de spelers noopte het voorbije seizoen de trainer tot een stap terug, zoals dat vaak gaat nog voor het einde van het contract. Het bestuur headhuntte een verse spelersbaas. Die kwam en zag, ging resoluut voor een agressievere speelstijl en koos voor een nieuwe opstelling.

Deze tactische overwegingen zetten me buitenspel. Een plaats op de bank of in de tribune werd mijn rol. Tattoos heb ik niet en slechte manieren, in het publieke leven is dat toch ook al enige tijd geleden. Voor de ultieme boodschap kwam de nieuwe oefenbaas niet meteen naar Rome, het terras van taverne Den Horst vormde een aanvaardbaar alternatief.

Nieuwe trainers zijn als bezems, dat is een ijzeren wet. Het team echter bleef ook na de wittebroodsweken nog steeds los zand en de sleutelspelers brachten ook nu niet wat van ze werd verhoopt. Het bestuur kwam tot in de kleedkamer, hoorde spelers en technische staf en dokterde aan een oplossing voor het seizoen van de wederopstanding. Op alle lippen brandt de vraag: doet ook deze coach het licht uit?

Net als Radja had ik het wel gezien. Mij hoefde men niet meer te selecteren. Ik richtte me op een nieuwe en deze keer individuele sport. Vandaag is parapenten mijn ding. Zwevend in de lucht overschouw ik het gewroet, gewriemel en gekonkel in de diepte; de vliegende aap die hoort, ziet en zwijgt.

Over de kleedkamer hebben we het een andere keer wel weer. Zelf had ik de Radja wél meegenomen.