Uitgesteld

Plannen.
Wat je allemaal zou gaan doen tussen juni en september. Tweeënzestig dagen vrij in doen en laten, zonder opdracht of verplichting. Nu zou het gaan gebeuren, eindelijk! Je had een doel, een missie. Sinds decennia rijpen meesterwerken in je hoofd. De in de loop der jaren gezaaide kiemen waren tot volle wasdom uitgegroeid, je hoefde enkel nog de oogst bij elkaar te scharrelen. Fluitje van een cent.

De beste versie van jezelf zou eindelijk in het spotlicht treden. Je briljante gedachten zou je in lyrische bewoordingen vertalen. Een rauwe vertelling ging je doorweven met fijndradige intriges, pittig kruiden met hier een snuif geweld en daar een scheutje seks. Personages tot leven wekken, grote en kleine zielen, kwezels en helden, vromen, ploerten en perverten.
Je zou graven in de diepste krochten van je ziel, openhartig zijn en daardoor snaren raken, mensen doen lachen en huilen tegelijk. Lezers zouden opkijken en vanuit het hart verzuchten: ‘Waarlijk, dit had ik niet zien komen.’ Ze zouden de smaak van de laatste zin, het laatste woord, de laatste letter, op hun tong laten smelten, het boekwerk op hun schoot, de kaft ingetogen aaien en met bezwaard gemoed beseffen dat ze een avontuur hadden beleefd dat nu helaas voorbij was. Een beleving die ze nog lang zou heugen.
Neen, je ging niet voor kleine doelen.

Tot zover het plan.
Je had daar niets voor nodig. Drie d’s slechts: Daadkracht, Doorzetting, Discipline. Toevallig drie eigenschappen die de Schepper ronddeelde tijdens jouw plaspauze. Je kent ze wel, misschien behoren ze zelfs nog tot je huisraad, je bewaart ze echter niet in de bovenste la. Pronken in je vitrinekast doen ze al helemaal niet.
Het is waar. Tussen droom en daad, je kent die riedel, staan feesten in de weg, verleiding en excuses die bedacht zijn om zich ervan te bedienen. Als de weg naar de hel daadwerkelijk met goede voornemens wordt geplaveid, dan ken jij alvast je bestemming in je volgende leven.

Scheen de zon , dan was het te warm om te gaan zwoegen aan je bureau. Met je laptop naar een park of terras vond je te aanstellerig. Er was ook altijd wat te doen. Het EK waar het dreamteam het weliswaar alweer liet afweten maar waarvan je toch elke wedstrijd moest hebben gezien. De Tour de France, waarvan je geen seconde mocht missen, je staarde naar die betoverende landschapsbeelden als een vis in een aquarium.
Op je linkerschouder draag je inmiddels een tatoeage: ik ♥Netflix. Op regendagen je steun en toeverlaat. Je moet elke reeks hebben gezien, kwestie van te kunnen meepraten. The Crown, The Fall, After Life, Peaky Blinders. Waarom tellen al die series zo oneindig veel episodes? Je bestudeerde zogenaamd verhaallijnen en dialogen, goed bestede tijd, zo maakte je jezelf wijs.
De stilaan stof vergarende boeken moesten eindelijk ook gelezen. Studiemateriaal. Shuggie Bain zakte haast, het lange wachten beu, door je boekenplank. Dat oude verhaal van Kafka ging je extra bestuderen en – eindelijk – vergaarde je voldoende moed om je te wagen aan Primo Levi. Je wilde Sofie Lakmaker leren kennen en Annie Ernaux en de succesformule ontrafelen van De Zeven Zussen.
Tussendoor moest je Nina goud zien halen en Nafi als een keizerin zien stralen. Je volgde winnaars en verliezers, hoorde woorden van lof en vernedering. Je zou geen tijd verliezen aan vulgair gezwets van off screen journalisten of gewezen staatssecretarissen. Je sloeg jezelf in de ban van Twitter en Facebook, ook geen LinkedIn of Instagram. Een mens merkt pas hoe verslaafd hij aan de dingen is, als hij probeert ze niet meer te gebruiken.

Natuurlijk ging je ook nog reizen, het mocht immers weer. Je zocht de bron van de schönen blauen Donau en volgde haar grillige loop. De monding haalde je niet, die bleek net als je droom verder weg dan je had ingeschat. Je wandelde, fietste en fantaseerde langs haar oevers, vergaapte je aan abdijen en kastelen en degusteerde op Bourgondische wijze Sachertorte, Kaiserschmarrn en droge witte wijn.
Ook mocht je weer mensen zien. Je familie bleek groter dan je je nog herinnerde en je had meer vrienden dan je dacht. Iedereen wilde met je klinken, in ruil voor een kwinkslag of spitsvondigheid. Je dobberde op de bubbels terwijl je al een leven lang weet, de dag begint niet met de ochtendstond maar de avond ervoor.

Nee, dat het ook deze keer weer niet lukte, ligt niet alleen aan jou.
Gelukkig is het haast september. De wereld hervalt in haar chaotische regelmaat. Er komt weer tijd vrij, eindelijk. Nu gaat het gebeuren.
Reken maar van yes.