Don en Kim

Vaak zijn het de mensen die je niet ziet die een bedrijf doen draaien. Zonder monteur geen film, al is hij niet meer dan een naam in de aftiteling. De acteur is niets zonder de vrouw of man achter de camera.

Bi Lin Gue is tolk. Tijdens de historische top in Singapore schoof ze quasi onzichtbaar mee door het beeld. Ze spreekt foutloos Engels en Koreaans, zegt ze; wij geloven haar. Soms bespeelt ze de tijgermachine in een Oosters gokzaaltje in de binnenstad. Die avond had ze een slechte avond. Een sakétsunami en een hoop onverwerkte emoties maakten haar lippen los.

“Wij mogen natuurlijk niks zeggen, lalde ze, dat staat op papier. Maar hier, onder vrienden…”

Vrienden is een groot woord, ik was die avond toevallig de winnaar aan haar pokertafeltje.

“Iconisch, roepen ze. Verandert de geschiedenis! Nobelprijs voor Vrede! Groot Gebaar van Verzoening. Mijn oosterse reet, ja. Als je goed naar de staart van de kikker kijkt, zie je dat hij er geen heeft.”

“Oei, Bi? Het was toch een top top?”

“Het was Liefde op het eerste gezicht. Ze wilden allebei heel graag. Kim Yung begon als teken van goede wil het gesprek zelfs in het Engels. Maar ja… Geongang!” Ze tikte haar glas tegen het onze.

“Gezondheid Bi! Wat zei hij dan precies?”

““Mister President, I love hair.” Hij bedoelde misschien: ik vind uw haar leuk. Maar Donald luistert in principe nooit naar wat iemand zegt. Hij keek even naar mij en antwoordde: “I see. Later you can grab her by…” Toen moesten we wel ingrijpen. Hij herstelde zich: “I love your hair too. Who does your make-up?”

“Wat zei de kleine dictator daarop?”

“Helemaal niets! Soms is niets zeggen het beste antwoord. Hij had gewoon geen idee!!! Van die hele meeting snapte hij geen woord. Kijk, Donald praat, dat is wat hij doet. Het interesseert hem niet of er ook iemand naar hem luistert, dat doet hij zelf wel. En Kim keek de hele tijd alsof hij in de foute film zat. Altijd moest iemand hem wijzen waar hij moest gaan of staan. Als Donald hem bij zijn kruisje zette en aanwees in welke camera hij moest kijken – the red light, Kimmie, red light – dan straalde hij als een kind. Echt zo’n schatje. Soms moest ik me inhouden om hem niet te knuffelen. Ach, één moment van vreugde verdrijft honderd zorgen.”

“Zeker! Maar er werden toch belangrijke dingen besproken?”

“Tja, dat is natuurlijk allemaal een beetje relatief, wat voor de een belangrijk is… enfin, vanaf dat moment hebben wij elk woord zelf vertaald. Het is verstandiger een kaars aan te steken dan te klagen over duisternis.”

“Waar ging het dan over?”

“Dat is natuurlijk strikt geheim. Maar als je nog een rondje bestelt… kijk, onder ons, Kim zei dat hij dol was op het oranje van Donalds haar.”

“Het oranje van Donalds haar?”

“Dat vindt hij mooi. Donald vertelde over Melania’s hairdresser. Die had haar beloofd om haar hubby de looks te geven van de eeuwige jeugd, vandaar dat gewaagde blond. Toen kloeg Kim er over hoe moeilijk het is om altijd weer een nieuwe stylist te vinden. Een wet in Noord-Korea bepaalt immers dat wie de Voorzitter aanraakt, wordt geëxecuteerd.”

“Maar zeker ging het gesprek toch over meer dan haarkleur en coupe de cheveux alleen?”

“Natuurlijk! Over die slotverklaring ook. De mensen moeten iets hebben om over te lamenteren. Wist je dat onze tekstschrijvers daar al mee klaar waren toen Donald zei dat zijn knop toch groter was dan die van raketman?”

“Die akkoorden? Die handdruk? Die goede voornemens?”

“Dat is toch allemaal perceptie, man. Daar staat toch niets in! Die tekst zegt nog minder dan de oppositie in Noord-Korea. Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder.”

“Noord-Korea heeft toch geen…”

“Precies! Enfin, na de fotoshoot en de speeches zijn binnenskamers de echte afspraken gemaakt.”

“Misschien moet je die toch maar voor jezelf houden, Bi. Wie weet heb je nu al veel te veel gezegd.”

“We leven hier toch in een vrije wereld? De president en de Voorzitter volgen elkaar nu op Instagram en snapchatten foto’s bij hun volgende kappersbezoek. Als Kim naar Washington komt mag hij een middagje met Melania mee. Als we die dan al gevonden hebben, natuurlijk. Doe jij nog eentje?”

Misschien straks toch eens vragen hoe ik precies thuis ben geraakt.