Dan heb ik ergens zoiets van weet je

Een mens moet wat in de tijd die hem scheidt tussen eerste schreeuw en laatste ademstoot. De ene herstelt windmolens op zee, een ander bestudeert bonobo’s, de politicus provoceert, op een zolder componeert de gepensioneerde een opera die nooit zal worden opgevoerd. We modderen wat aan, het bestaan moet zin hebben.

Ik dood de tijd, dat doet de tijd met mij ook, met drie aapjes zijn, dat vertelde ik al. Horen, zien en zwijgen is ook een overlevingskunst. En zo hoort een mens nog weleens wat. Zoals: “En dan heb ik ergens zoiets van, weet je, dat is dan wel een zure.”

Wablieft?

Mijn hoofd tolt. Waarvan heb je wát? En waar? Neen, ik weet niks, een zure wat? Als uit het niets duikt dat soort prietpraat plots op ten allen kant. Ergens, diep verscholen in de Lage Landen ligt het dorpje Babel. Als je vanuit het station de Leuterdreef volgt, kom je aan het einde bij het Plein van de Gebakken Lucht. Daar staat een groot fabriek: N.V. Woordenbrij, specialist in Zinnenkweek en Woordkraam. Vrachtwagens storten enorme ladingen zinloos door elkaar gehaspelde brokken taal in een gigantische container: men en mijn en zen en zijn en is en eens en noemen en heten enzovoort, allemaal door elkaar. De hele week ontrafelen en sorteren de magazijniers dit kluwen en zetten dan elk woord weer klaar voor beter gebruik. Als op vrijdagmiddag de taal weer netjes geordend staat, in de rij Precieze Betekenis op het schab Correct Gebruik, verzinnen de mannen nog gauw een grapje als opwarmertje voor de weekendpinten.

Ik weet nog eentje, die kan misschien vandaag nog buiten. Luister: “Ik héb zo-iets van!”
Zoiets van? Wat dan? Waarvan dan?
Van niks! Dat is de mop! Het klinkt alsof er van alles rond hangt, het zegt absoluut niks.
Is dat niet …, ik weet niet, wat mager? Moet er niet nog iets bij? Een plaats of tijd of zo?
Ok, ok, een plaats. Maar niet te concreet, het moet gewichtig lijken maar wel vaag blijven.
Ik weet het! Ergens! Dat lijkt ergens te zijn maar dat is nergens. Niemand weet waar ergens ligt, toch? Vind je dat niks?
Man! Dat is zo hard niks! Dat zet ik onmiddellijk op mijn status! Facebook vraagt: Wat ben je aan het doen? En ik antwoord: Ik heb ergens zoiets van! Dat worden likes, man!

Kriebels op mijn rug en ik kan er niet bij. “Jij bent een slechte verstaander, hoor ik dan, je weet toch wat er wordt bedoeld?” Euh, neen. Maar neem ja. En dan?

Voor de nieuwe keuken komen twee heren in overall de maat opnemen. Drie weken later zijn ze er weer, compleet met inbouwoven, keramisch werkblad en inductiekookplaat. Aan het einde van de werkzaamheden komt de factuur.

Kijk, mijnheer. Uw keuken is klaar. Proficiat!
Maar… de uitsparingen in het werkblad kloppen niet. Het blad komt over de wasbak en de opening voor de spoelbak is te breed, dat lijkt toch nergens op!
Oei! Mijnheer is lichtgeraakt. Het moet allemaal tot op de millimeter? Ongeveer is niet goed genoeg voor mijnheer?
Is dat dan teveel gevraagd misschien, een beetje correct werk?
Maar mijnheer, het is dan misschien niet helemaal exact uit het boekje, er staat hier toch ongeveer een keuken? Dat begrijpt u toch?
Ah ja, natuurlijk, als u het zo ziet. Excuseert u mij, ik heb een slechte nacht achter de rug.
Niet erg, mijnheer. Dat is dan 10 499 eurokes en 99 cent a.u.b.

Wat is er mis met klare taal? De taal weerspiegelt de ziel. De taal die je gebruikt zegt wie je bent. Elke inburgeraar moet de taal leren, dat vinden we vanzelfsprekend, in Vlaanderen Vlaams. De Vlaming zélf? Hij spreekt zijn talen, behalve die waarop hij zegt zo fier te zijn.

Natuurlijk mag je dit een hoop gezever vinden. Ik ben immers ook maar een oude…