Opgebrand

Je moet op, vind je.
Je rolt je op je linkerzij, sleept je benen naar de rand en laat het echte werk over aan de zwaartekracht. Je hijst je logge, slaapdronken lijf omhoog en strompelt naar de weegschaal. Een absurd getal, dat ding moet stuk zijn. Misschien ga je best eerst naar de wc.

Jeuk ergens midden op je rug, waar je vingertoppen niet bij kunnen. Je schouders doen pijn, je nek kraakt, er rekt iets achteraan je dij. Geluiden golven uit de woonkamer. Borden gaan kletterend de vaatwas in, messen tikken. Del Amitri op de radio, Nothing ever Happens.
De geur van koffie verdwaalt op de trap. Je sloft hem tegemoet. Je glijdt met je schouder tegen de muur naar beneden, schuurt tegen een ingelijste poster, de schoenen van Van Gogh, die je kocht aan een kraampje in Quartier Latin, student nog. Je waande je een kunstminnaar.

Op de tafel staat, eenzaam, je bordje, grote mok ervoor, mes ernaast. Je bent een verwend nest, dat weet je. Je ziet het balletroze pilletje voor je bloeddruk en het halfje voor je cholesterol. Je moet dat spul blijven slikken zolang je leeft. Waarom, vraag je je af. Doodgaan doen we toch.
Alles is al tig keer geweest en zal zich tig keer herhalen, tot in der eeuwigheid amen. Op de radio onderbreekt de interviewer een ratelende politicus: het is een moeilijke tijd, onze partij tilt ons uit het dal, blablabla. De concurrentie zou beter naar Romeinse traditie in bad de polsen laten leegbloeden blablabla. Yogasnuivers doen ons de War on Drugs verliezen blablabla.

De deur van de badkamer gaat open en toe, de deur van de woonkamer gaat open en toe. Iemand zegt iets tegen je. De voordeur bonst pardoes in het slot.
Je zet de radio uit. Je hoort hoe je ademt door je neus. Je bent alleen met jezelf en vraagt je af of je dit nu leuk gezelschap vindt. Je onderzoekt je telefoon. Van alles niets: whatsapp, sms, mail, Messenger. Geen connecties op Linkedin. Ook vandaag zal er niets gebeuren. Je zal de dag zelf moeten verzinnen.

Je moet wat doen, vind je. Je kan gaan zwemmen, fietsen, hardlopen, met gewichten zeulen, touwtjespringen. Je kan gaan lezen. Je koopt boeken zoals vrouwen schoenen. Je hebt de nieuwe Peter Buwalda. En Grand Hotel Europa. Met Pfeiffer sla je altijd een goed figuur als je na een theateravond met vrienden aan de Duvel zit.
Soms droom je nog dat ook jouw leven zich afspeelt in een bruisende Italiaanse stad waar het altijd zomer is en waar je de prachtigste mensen ontmoet en waar je boeken schrijft die wereldwijd worden verslonden door gretige lezeressen die achter hun brillenglazen hun tranen verpinken en stiekem met je naar bed willen. Maar daar heb jij geen tijd voor. Bovendien ben je zo trouw als een hond. Dat was nog wel eens anders, ooit, toen je nog jong was en je je vleugels haast brandde aan de zon.

Je eet twee boterhammen, drinkt twee koppen koffie. Je ruimt af, leest het nieuws op je laptop, registreert vaag het vergeefse gedoe en geploeter van de medemens. Diep vanbinnen vrees je dat je enkel maar interesse hebt in jezelf.
Alles is altijd hetzelfde en alles komt altijd terug. Er vallen bommen op Palestina. Er ontploffen granaten in je stad. Vrouwen krijgen nog altijd geen loon naar werk of misschien verdienen mannen teveel. Werkdruk en planlast zijn te hoog voor nagenoeg iedereen. Overal ter wereld schieten idioten hun wapens leeg op mensen die daar ook maar per toeval zijn. De buik van een walvis verzamelt veertig kilo plastiek.

Je vindt nog altijd dat je wat moet doen. Er is Spider Solitaire. Facebook meldt van twee vrienden de verjaardag. Dank u Facebook. Iemand heeft tijd gevuld. Veertien clips uit de jaren negentig na elkaar op je tijdlijn. Ooit liep ook jij te hossen in zo’n bollend jasje. Hel lichtblauw denk je, maar je twijfelt aan je geheugen. Je droeg toen witte laarsjes, gebleekte jeans, stroopte bij het dansen de mouwen op. Je droeg nog toekomst in je, tot de tijd je ongemerkt achterliet.
De dag staart je aan als een stokstijf staande zwarte mamba, de bek wijd open, een groot zwart gat waarin twee giftanden verscholen zitten. Kijk het beest in de ogen.

Carpe Diem.
Als je ze allemaal geplukt hebt, zijn ze op.