Een verslaggever in de leegte

Herkent u deze zin?
“Ergens, in de vele verhalenbanken die her en der zijn aangelegd om uit te kunnen putten wanneer de wereld een vertelling nodig heeft, moet de fabel zijn terug te vinden die ons zegt dat men bij zijn aankomst in het rijk der doden een kenmerk moet melden, slechts één, dat het hele voorbije leven typeerde.”
Juist. Het is de verrukkelijke opening van Mevrouw Verona daalt de heuvel af van Dimitri Verhulst. Ik las het na De Helaasheid der Dingen en werd wak als was.

Gevolg: een halve meter Verhulst op de boekenplank. Elf stuks, geen enkele keer sloot ik een lezing ontgoocheld af. De man beschrijft het leven zoals het is in al haar dieptreurige zwaarmoedigheid, gaat geen ongemak uit de weg en dipt zijn verhalen in een scheut onderkoeld sarcasme wat het geheel bedrieglijk licht verteerbaar maakt. Echt vrolijk word je er zelden van, al mag er onderweg ook weleens gelachen worden, zij het besmuikt en binnensmonds. Hij durft doorduwen waar je het voelt en laat de lezer weleens naar adem happen, altijd in een rijk en plastisch Nederlands.
Ik ben geloof ik wel een beetje fan.
Onlangs attendeerde iemand me op een mij onbekend werk: ‘Onze verslaggever in de Leegte’. Een dagboek, blijkt uit een recensie op het web, “… het verslag van een zelfvernietiging: liever zelf naar de klote dan dat je ondergang door een ander wordt veroorzaakt.” Helder. Vintage Verhulst. Perfecte timing ook. Het is sowieso de tijd van het jaar om je onder te dompelen in misantropie en mistroostigheid.

Nochtans ben ik geen dagboekenman.
Anne Frank liet mij natuurlijk niet onverschillig. Adrian Mole vond ik hilarisch. Enige tijd geleden tipte ik nog Pogingen iets van het Leven te maken (https://desprekershoekvandeschrijverij.blog/?s=Hendrik+Groen).
Maar verder leeft in mij een hardnekkig vooroordeel. Elke dag je wissewasjes noteren in een schrift vind ik getuigen van verregaande navelstaarderij. Bakvisromantiek. Wanhoopschriftuur voor de schrijver die geen betere deugdelijke compositie kan bedenken. In de Grote Bibliotheek der Invalshoeken vind je Dagboek achteraan, ver voorbij Autobiografie en Brievenroman.
Deze vooringenomenheid zit als in stenen tafelen gebeiteld in mijn hoofd. Misschien komt het doordat ikzelf zelden iets beleef dat de moeite van het noteren waard is.

Maandag
Driekwart dag gewerkt aan een stuk dat vermoedelijk nergens toe zal leiden, tenzij de prullenbak. Aanmodderaar, zegt mijn Twitterprofiel. Vruchteloze Ploeteraar kan er misschien nog bij. Veel duimpjes genereert het niet.
 ’s Avonds schrijfcursus. Feedback opdracht 03: mijn ingezonden tekst werd goed onthaald, al staan er nog domme fouten in. Een van de personages lijkt ongewild een groene baard te hebben.

Dinsdag
De zon schijnt, fietsdag.
Mijn dochter viert haar verjaardag in Amsterdam. Bloemenmarkt, Madame Tussauds, een verrukkelijke pasta in een oer-Hollands supergezellig restaurant. Dat zijn de dingen die ze me wél vertelt. Haar dagboeken schrijven zichzelf. De productiviteitsgraad van De Schrijverij evenwel bevindt zich net als Amsterdam onder zeeniveau.  Het orderboek is leeg en het wassende water heeft de Bron der Inspiratie in zich opgenomen. Ideeën, woorden en volzinnen dobberen weg op wereldwijde oceanen, voedsel voor vissen en de Ocean Cleanup van Boyan Slat.   

Woensdag
Toneelvoorstelling: De Aanzegster. Tekst van I.L. Pfeiffer.
Een leerkracht zag er blijkbaar een interessante opdracht in. De stilzwijgende clash der generaties: al wat ouder is dan vijftig draagt een mondkapje. Mijn stoel bevindt zich tussen 6 Moderne Talen. Ik ben die gerimpelde knaap met een kale plek op het achterhoofd en de mond bedekt. Achteraf evalueren de scholieren luidruchtig. ‘Ik had het erger verwacht,’ zegt de een. ‘Viel nog wel mee,’ vindt een ander. Mijn mening vraagt niemand.
Ook woorden van Pfeiffer dobberen soms doelloos in de ruimte. Er is altijd voor alles een troost.

Donderdag
Nog geen idee voor de zaterdagse blog. Een dagboek misschien?
Volgens mijn kinesiste zet ik mijn voeten verkeerd. ‘Het wordt wellicht lastig om dat nog te corrigeren, op uw leeftijd,’ zegt ze achteloos. Hoop doet leven, maar wat als er geen hoop meer is?
Ik neem een krachtig besluit. Voor alle overheidsbrieven hanteer ik voortaan de niet-testenstrategie van Ben Weyts. Niet kijken, dus van niets weten, dus niets betalen.

Vrijdag
Een halve ochtend zoekend naar ideeën in mijn boekenkast. Bij de V van Verhulst gaat de lamp eindelijk branden.
Veertien hopeloze inlogpogingen in The Virtual Village van de World Choir Games. Misschien lijd ik aan Digibetisme. Bestaat geen vaccin voor. Zelfmedicatie is hier de regel, je zoekt het maar uit. Er bestaat wellicht een appje voor. Wel ontbreekt de handleiding die uitlegt hoe de app werkt. Ik heb nood aan een computerbuddy. Mocht ik weten hoe het moest, ik creëerde een avatar naar eigen beeld en gelijkenis. Bestaat vast een appje voor.

Zaterdag
Vanavond openingsceremonie World Choir Games. De teksten moeten in het Engels. Dat is mijn tweede taal, makkelijk zat. The sun is shining and the birds are singing on the staircase.
Afspraak in de vooravond aan Antwerp Expo. Vooraf misschien nog even de stad in, op zoek naar Een Verslaggever in de Leegte.
Wordt vast een heerlijke leeservaring.