Afgelopen week heb ik voor u de actualiteiten opgevolgd.
Zelf heeft u daar de tijd niet voor, ik weet dat.
U moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. U kan niet blijven stilstaan bij alle triviale ongein. U moet omhoogkijken. Zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken, bewonderen.
Dat het oorlog is, dat wist u natuurlijk al.
Daar kan ik verder niet veel over kwijt. Wij kunnen het ook niet helpen. Wij zitten niet mee aan de ovalen tafel waar over onze toekomst wordt beslist. Wij worden op het werk niet met veel égards door hostessen onthaald. Van ons geen groepsportret, na afloop duwen razende reporters ons geen fallusvormige microfoons onder de neus.
Overigens haalde ook de fallus zelf deze week het nieuws.
Met name de jongeheer van de nieuwe Chef-Sport van voetbalclub Antwerp. De man is apetrots op zijn hummeltje. Hij maakt er foto’s van. Die stuurt hij dan naar de vrouwelijke collega’s in het bedrijf. Ik vraag me altijd af wat een man daarmee hoopt te bereiken. Dat die vrouw dan zegt: ‘O kijk nou, de snikkel van de baas. Goch, wat een flinkerd. Had ik er thuis ook maar zo eentje.’? Enfin, zijn vorige club vond dat te gortig en zette de man op straat.
Dat voetbal weinig met sport en alles met economie te maken heeft, blijkt maar weer. Where the money flows, ethics goes, schud ik zomaar losjes uit de mouw. Antwerp wil de potloodventer een tweede kans geven. Nobel. Verdient iedereen, vind ik ook. Maar wie tijdens het uittikken van het jaarverslag niet gediend is met een opgerichte roede in haar mailbox, heeft ook recht op een en ander. Respect. Excuses, ik zeg maar iets.
Sorry seems toch altijd weer to be the hardest word.
Ashleigh Barty gaat met pensioen.
Ik kende haar niet, maar het was nieuws, dus ja. Honderdeenentwintig weken lang de beste tennisster van de wereld, lees ik. Vier weken meer dan Justine Henin. En honderdeneen meer dan Kim Clijsters en die is nog altijd bezig.
Vijfentwintig is ze. Mooie leeftijd om te gaan rentenieren, bij ons moet je langer werken. Naar verluidt smashte ze twintig miljoen dollar bij elkaar. Nu is ze uitgeserveerd. Te veel druk. Ik begrijp dat. Benieuwd wat ze gaat doen binnen pakweg tien jaar, vijftien kilo en drie kinderen.
Een reality show en een comeback. Wedden?
Meyrem Almaci stopt als voorzitter van Groen.
Waarom zegt men niet voorzitster? Voorzitteregge? Voorzitterin? Dat laatste klinkt misschien wat raar, dat begrijp ik. Een doordeweekse Chef-Sport van een ploegje zonder moreel kompas grijpt al naar de camera. Vanuit diverse hoeken kreeg ze fijne woorden ten uitzwaai. Dat vond ik mooi.
Tegelijk, het moet gezegd, ook heel wat gemene kwaadsprekerij. Scheldpartijen en schimpscheuten over haar gedachtengoed. U weet hoe het gaat in dit land, iedereen mag een mening hebben zolang het maar de onze is. Over haar stem, haar uiterlijk, haar afkomst ook. Men maakte zich vrolijk over Myriam, Miriam, Meerhem. In de trollenschool leert men lezen noch schrijven. De hoofdvakken zijn Vilein en Vitriool, Verkoop van Gebakken Lucht en Humor zonder Smaak. En een Limbo onder de Laagste Fatsoensnorm in de les LO.
Dat vind ik triest.
Je hebt hard gewerkt, een flink stuk van je leven gegeven voor je ideaal. Je best gedaan. Offers gebracht, publiek en privé. Je hart gevolgd, je ziel gegeven. Je probeerde een steen te verleggen. Dan is een schouderklopje wel gepast.
Soms gebeurt dat wel. Ik hoor weleens verhalen. Iemand wordt gefêteerd met oesters en champagne. Een ander krijgt een erehaag en een staande ovatie. Een horloge, een portret, een weekend naar zee met twee.
En jij, zegt u?
Ach, wat ik kreeg, heb ik zelf gezocht.
Ik vond rust. Vrijheid. En mezelf.
Dat is ook veel waard.
Sprekershoek 